Καλώς ήρθατε...

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Πως τα λες έτσι;


Γυρίσαμε από τις διακοπές μας, και μπήκαμε ήδη στους ρυθμούς μας, για τα καλά! Το ευχάριστο είναι πως φέτος οι διακοπές ήταν ΔΙΑΚΟΠΕΣ, και καμιά σχέση δεν είχαν με τις περσινές!!! Λίγο που αλλάξαμε προορισμό και δεν πήγαμε μόνο στο εξοχικό των γονιών μου, λίγο που ήμασταν πιο ήρεμοι όλοι μας και τις θέλαμε πολύ αυτές τις διακοπές, λίγο που τα παιδιά μεγάλωσαν και μπορούμε να συνεννοηθούμε καλύτερα, "περάσαμε το καλύτερο καλοκαίρι" όπως είπε συνωμοτικά ο Βαγγέλης στη γιαγιά του!!!
Το θέμα είναι βέβαια πως επιστρέφοντας, η επαγγελματική μου ζωή δεν θα έλεγα πως περνάει και την καλύτερη της φάση, καθώς έχουμε περικοπές στον μισθό, έχουμε πάει σε εκ περιτροπής εργασία, και γενικά παμε από το κακό στο χειρότερο.  Επομένως το άγχος μου είναι αρκετό, και η ανασφάλεια μου ακόμα μεγαλύτερη. Και μαντέψτε πως μεταφράζεται αυτό! Σωστά!!! Σε νεύρα.
Έτσι, αφού τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας είμαι σπίτι, και τα παιδιά δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα σχολείο, δυστυχώς πιάνω τον εαυτό μου να φέρεται μερικές φορές σαν αλλόφρον!!!
Όπως για παράδειγμα εχτές. Η μέρα ξεκίνησε με καλές προοπτικές, παρότι ο Βαγγέλης ξύπνησε από τις 7 παρά. Μετά από κάνα δίωρο ξύπνησε και η Ιωάννα, και όλα καλά. Προς το μεσημέρι, άρχισε προφανώς η νύστα, η κούραση και η βαρεμάρα....και τι πιο διασκεδαστικό από το να μην ακούμε και να κάνουμε του κεφαλιού μας, δοκιμάζοντας τα όρια και τις αντοχές του άλλου, και διασκεδάζοντας κάπως την πλήξη μας;
Έτσι λοιπόν τα βλαστάρια μου, τσίριξαν με την ψυχή τους την ώρα κοινής ησυχίας, έριξαν στο πάτωμα και οι δυο, ο ένας τα φρούτα και η άλλη το σαντουιτσάκι της, επίσης ένα ποτήρι νερό στον πάγκο την ώρα που κάναμε κέικ (Ok κατά λάθος), και ένα ποτήρι νερό μέσα στη σαλάτα που ετοίμαζα για τον Στάθη (έτσι για πλάκα), εννοείται μόλις είχα καθαρίσει το σπίτι.... 
Και φυσικά τελικά κατέληξα να φωνάζω, να μαλώνω, και να κατηγορώ....Στο μεταξύ, όταν μάλωνα τον έναν, ερχόταν η άλλη και με μάλωνε με τη σειρά της, λέγοντας μου πως είμαι κακιά, και όταν μάλωνα την άλλη, ερχόταν ο ένας και μου έλεγε να την αφήσω ήσυχη, και θα ηρεμήσει από μόνη της.... Και σκεφτόμουν πως έχουν δίκιο. Φαινόμουν κακιά και άδικη στα μάτια τους όταν μάλωνα για κάτι που έπεσε κατά λάθος. Και σίγουρα αν δε συνέχιζα να ρίχνω λάδι στη φωτιά, λέγοντας το ποίημα μου ξανά και ξανά, η Ιωάννα θα σταματούσε τη γκρίνια πολύ πιο γρήγορα.
Έτσι είπα να επανορθώσω, και να πάμε το απόγευμα βόλτα στις κούνιες και μετά στης αδελφής μου, με τη συμφωνία πως στις κούνιες δε θα αργούσαμε πολύ, γιατί ήδη είχε περάσει η ώρα...Απορώ βέβαια πως είχα την ψευδαίσθηση πως θα πας στις κούνιες δυο παιδιά 3,5 και 5,5 χρονών και μόλις τους πεις μετά από 20 λεπτά, "αγαπούλες πάμε τώρα", οι αγαπούλες θα έρθουν τρέχοντας και χωρίς αντιρρήσεις!!! Έτσι λοιπόν, η αγαπούλα #2, η πιο μικρή, άρχισε το κλάμα και τη γκρίνια. Δεν πτοήθηκα, δεν φώναξα, δεν απείλησα. Ξεκίνησα να φύγω, ήρθε από πίσω μου κλαίγοντας, και κάπου στα μισά, ξεχάστηκε με κάτι και σταμάτησε. Είχε δίκιο ο μικρός σοφός μου, αν δεν της δίνω σημασία, σταματάει...Πάμε λοιπόν στη θεία τους, τρώνε πατατάκια, τα ρίχνει η Ιωάννα στο πάτωμα, τα πετάω στα σκουπίδια και της βάζω άλλα, μουρμουρίζοντας όμως για το πόσες ζημιές κάνει και πόσο απρόσεκτη είναι...Φάουλ!!! Αρχίζει η γκρίνια, δεν θέλει να φάει άλλα, μόνο αυτά που πέταξα στα σκουπίδια, δεν της δίνω σημασία, μετά από 3 τέταρτα non stop γκρίνια, τους παίρνω να πάμε σπίτι. Και τότε η αγαπούλα #2 αρχίζει να κλαίει γοερά, γιατί ήθελε να φάει τα άλλα πατατάκια, που της έβαλα στο πιάτο, αλλά δεν τα έτρωγε πριν γιατί ήθελε να φάει αυτά από τα σκουπίδια!!! Της λέω ένα μεγαλόπρεπο "όχι", και παίρνουμε τον δρόμο για το σπίτι, περπατώντας, μια διαδρομή 15 λεπτών περίπου. Έκλαιγε και χτυπιόταν σχεδόν σε όλη τη διαδρομή! Και εγώ της απαντούσα σε κάθε τι που έλεγε, κοφτά και απότομα, γιατί τα είχα πάρει, (πόσο zen να είμαι πια μετά από τόση ώρα γκρίνιας;), γιατί ο κόσμος γύρναγε και μας κοιτούσε, γιατί είχα κουραστεί. Και κάπου στα μισά της διαδρομής μου λέει ο Βαγγέλης: " Δε θέλω να σε προσβάλω, αλλά είσαι πολύ αυστηρή. Να σου πω τι να κάνεις; Μη της μιλάς και θα ηρεμίσει από μόνη της. Και μόλις σταματήσει, μπορείς να ξανά-ασχοληθείς μαζί της". "Ok του λέω, αυτό θα κάνω", ενώ σκεφτόμουν από μέσα μου, ο 5,5 χρονών γιος μου είναι αυτός που μου μιλάει έτσι;;;  Και ήταν η δεύτερη φορά που είχε δίκιο...
Έτσι όταν σταμάτησε σχεδόν την γκρίνια μου ξαναλέει "είδες που σου είπα ότι θα σταματήσει; τώρα σιγά-σιγά μπορείς να της μιλάς"....
Πηγαίνοντας στο σπίτι τους ρώτησε ο Στάθης γιατί δεν με άκουγαν και έκανα παράπονα για τη συμπεριφορά τους κλπ. Και ξαναλέει το σοφό μου αγόρι: " Γιατί, η μαμά δεν μου είπε "Βαγγέλη αυτό που κάνεις δε μου αρέσει καθόλου και με ενοχλεί, αλλά φώναζε και μας μάλωνε".
Και σκέφτομαι εγώ....πόσο δίκιο έχει το παιδάκι, και πόσο πιο σοφό είναι....γιατί δεν είναι αυτό που λες, αλλά πως το λες!

 

2 σχόλια:

Parents Land Gr είπε...

Ο μικρός είναι πολύ μπροστά μιλάμε... Σε αφήνει άφωνο. Καλά θα ήταν να είμαστε πάντα ετσι ψυχραιμοι αλλά οταν οι εννοιες είναι πολλες δεν είναι ευκολο.

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Ναι βρε Μαρία,θα πρέπει να μάθουμε να γινόμαστε πιο γλυκιοί με τα παιδάκια, τι μας φταίνε αυτά για τις σκοτούρες που έχουμε; Θέλει δουλειά πάντως για να τα καταφέρεις, αυτό είναι σίγουρο!

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...