Καλώς ήρθατε...

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Επιχείρηση...γιο-γιο!!!


Η Ιωάννα είναι 27 μηνών και από 18 μηνών κάθε φορά που θέλει να κάνει την ... ανάγκη της, μας το λέει. Σε αυτό το διάστημα, μερικές φορές ζήτησε να την βάλουμε στο γιο-γιο του Βαγγέλη, την μία τα κατάφερε και έκανε τα τσισάκια της. Χαρές, πανηγύρια, χειροκροτήματα, επιβράβευση! Μια φορά όμως έπεσε από το γιο-γιο την ώρα που πήγε να καθίσει, και από τότε δεν ήθελε να ξανακαθίσει...Εννοείτε πως δεν την πιέσαμε, καθώς θεωρούμε πως έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά μικρούλα, οπότε το αφήσαμε το θέμα. 
Εδώ και τρεις μέρες, είπαμε να κάνουμε ένα πείραμα, να βγάλουμε το pampers κατά τη διάρκεια της ημέρας, να βάλουμε χαριτωμένα υφασμάτινα βρακάκια, και να ξανακαθίσουμε στο γιο-γιο χωρίς πίεση όμως. Ευτυχώς το δέχτηκε χωρίς γκρίνια και φόβο. Μάλιστα μερικές φορές θέλει να παίρνει κάποιο βιβλιαράκι ή χαρτάκι και στυλό και να γράφει την ώρα που κάθεται...Πολύ γέλιο!!!
Την πρώτη μέρα, είχαμε ένα μικρό ατύχημα. Ενώ ζήτησε να κάνει τσίσα της, δεν πρόλαβε να καθίσει και λίγο της έφυγαν στο βρακάκι της. Το πήρε λίγο κατάκαρδα, άρχισε να κλαίει που έβρεξε τις "μπλο-μπλο" της (παντόφλες εννοεί), όμως την καθησυχάσαμε, "δεν πειράζει καλό μου", "συμβαίνουν αυτά", "μην στεναχωριέσαι", "την άλλη φορά θα προλάβουμε", και άλλα τέτοια. Όντως τις επόμενες φορές πρόλαβε μια χαρά. Όμως δεν έκανε τα κακά της, ενώ ήθελε, έδειχνε να φοβάται. "Δεν πειράζει της λέω, ας κάνουμε κακάκια στο Pamperάκι", όμως και εκεί κρατιόταν. 
Το γιο-γιο μας
Στον ύπνο της φοράω pampers, όμως εδώ και τρία πρωινά ξυπνάει εντελώς στεγνή. Δηλαδή, με το που βάλαμε υφασμάτινο βρακάκι, αμέσως σταμάτησε την βραδινή ενούρηση, και κατά τη διάρκεια της ημέρας, όποτε θέλει να πάει μας το ζητάει. Εκτός όπως είπαμε από την...δύσκολη επιχείρηση, που εκεί για καναδυο μέρες κρατιόταν, μέχρι που άρχισε να πονάει και να κλαίει. Τελικά, εχτές, δεύτερη μέρα της "επιχείρησης γιο-γιο" είδε και απόειδε, και κατάφερε να αφήσει τον εαυτό της λίγο ελεύθερο. Φοβήθηκε όμως, σηκώθηκε όρθια, εννοείται πως το ... ατύχημα δεν το αποφύγαμε, όμως πάλι επιβράβευση, πάλι "δεν πειράζει", "όλοι έτσι κάνουμε", "δες ο Βαγγελάκης, δεν κλαίει", "δεν είναι κάτι κακό", "πρέπει να αφήνουμε τα κακάκια να βγαίνουν γιατί αλλιώς πονάει η κοιλίτσα" και άλλα τέτοια. Δεν ξέρω την επόμενη φορά που θα θέλει να ξανακάνει πως θα φερθεί, πάντως μου κάνει εντύπωση πως από τη στιγμή που κάθισε στο γιο-γιο της, δεν θέλει να ξαναλερώσει το pampers της. Δηλαδή, φτου μας, η επιχείρηση πήγε πολύ καλύτερα και πολύ γρηγορότερα από όσο υπολογίζαμε!!! 
Βρήκαμε και στο Internet πίνακα επιβράβευσης με νεραϊδούλες και λουλουδάκια, όμως δεν προλάβαμε ακόμα να τον εκτυπώσουμε. Θα το κάνω σήμερα όμως, μήπως και έτσι μπορέσω να της δώσω κάποιο κίνητρο για να ξεπεράσει τον φόβο που έχει για τα κακάκια. Πάντως, αντίστοιχος πίνακας επιβράβευσης μας βοήθησε πολύ όταν ήταν ο Βαγγέλης σε προσπάθεια καθαρισμού. Το είχε πάρει σαν παιχνιδάκι, και κάθε φορά που μετακινούσαμε τον πειρατή μέχρι να φτάσει στο πειρατικό καράβι, είχαμε πραγματικά πανηγύρια!!!
Μήπως εσείς έχετε κάποιο άλλο τρικ για να μπορέσω να την κάνω να σταματήσει να φοβάται;

7 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ημαστε στο ίδιο στάδιο με τον μικρό εγγονό μου..του φοράμε πάνα μόνο το βράδυ..του πήραμε και ένα γιογιο με ..παπάκια που τρώνε τα "κακάκια" και φαίνεται οτι βαδίζουμε καλά!!!Νίκη για τις μαμάδες!!!!

Βάσω - Οι ιστορίες της μαμάς! είπε...

Πέρυσι το περάσαμε αυτό το στάδιο. Ήταν πολύ πιο εύκολο από αυτά που είχα ακούσει. Ατυχήματα συμβαίνουν, αλοίμονο παιδάκια είναι αλλά δεν πειράζει σιγά σιγά θα μάθουν.

Parents Land Gr είπε...

πολθ καλη προσπαθεια.Μπραβο! ειστε πολυ τυχερη που και το βραδυ το προσπαθει απο τωρα γιατι ειναι ακομα μικρουλα. Για να μην φοβαται προσπαθησε να το κανεις πιο αστειο.Εγω παρατηρουσα ποτε θελει να παει στην αρχη και τον βουτουσα και τρεχαμε κανοντας αστειες γκριματσες και του ελεγα γελωντας κρατησου κρατησου κρατησου. Οχι οτι δεν ειχαμε ατυχηματα αλλα και κει γελουσαμε και λεγαμε ουπς την πατησαμε.
Την βραδυνη αργησε να μου την βγαλει πολυ .Ειχα βρει τη βολη του με την πανα. Μονο οταν την αφαιρεσα σε μια βδομαδα τα καταφερε.
Την τριτη που θα τελειωσω με τα ραμματακια του μεγαλου λεω να ξεκινησω και γω τον μικρο.Οποτε θα δουμε ξανα στην πραξη.
Φιλια πολλα

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Θρίαμβος Αχτίδα μου, όχι απλή νίκη!!! Καλή επιτυχία σας εύχομαι...τελικά βγάλαμε και τη βραδυνή πάνα, αλλά ο φόβος για τα κακάκια παραμένει...

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Ναι Βάσω μου, τα ατυχήματα μέσα στο πρόγραμμα είναι...αλοίμονο!!! Πάντως θεωρώ πως είναι δύσκολο να πετύχει όταν πιέζουμε το παιδί να το κάνει, ενώ δεν είναι έτοιμα σωματικά ή ψυχολογικά.

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Μαρία μου, κι εμείς σαν παιχνιδάκι το κάνουμε, χειροκροτούμε, χορεύουμε και τα σχετικά, αλλά επειδή είναι λίγο δυσκοίλια πονάει και φοβάται...εχτές πάντως την έβαλα με το "στεφανάκι" στην μεγάλη τουαλέτα και τελικά μετά από πολύ κόπο κατάφερε να ενεργηθεί, με κλάματα βέβαια, αλλά όταν τελείωσε και σταμάτησε να πονάει της είπα "τώρα πονάει η κοιλίτσα;" "όχι" απάντησε, "είδες, της λέω, όταν φεύγουν τα κακάκια σταματάς να πονάει ενώ αν τα κρατάς πονάει περισσότερο". Σήμερα να δούμε....Καλή επιτυχία σου εύχομαι με τον μικρούλη σου και περαστικά στον μεγάλο!!!

Ρεβεκκα είπε...

Χρυσα μου μπραβο,και εμεις ειχαμε θεμα με τα κακακια μας στην αρχη αλλα μετα προσαρμοστηκε.σιγα σιγα.δεν υπαρχει καποιο κολπο(η γνωμη μου βεβαια)απλα θελει το χρονο του το παιδι να κατανοησει τι ακριβως συμβαινει κ να νιωσει ασφαλεια.καλη συνεχεια και πολλα φιλια.

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...