Καλώς ήρθατε...

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Κούνια που με κούναγε...

Πάει πολύς καιρός που δεν έχω γράψει, αλλά δεν είχαμε internet, οπότε ήταν αδύνατη η πρόσβαση μου στο blogάκι μου...και πολύ μου έλειψε! Βέβαια, από την άλλη, δε μπορώ να πω ότι πέρασα και την πιο ωραία φάση της ζωής μου! 
Καταρχήν, από τέλη Ιανουαρίου, τα μωράκια μου αρρωσταίνουν εναλλάξ με πυρετό, πότε βήχας πότε συνάχι, αμάν πια!!! Άντε να μπει η άνοιξη να ηρεμήσουμε λιγάκι... Είναι και ο φόβος της γρίπης...εχτές έμαθα για μια γνωστή κυρία, αυτή που έχει το κυλικείο στο γραφείο που εργάζομαι εγώ και ο άντρας μου, η οποία πέθανε από τη γρίπη και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ...όταν απλά τα ακούς ίσως και να μη σε απασχολούν πάρα πολύ, όταν όμως είναι δίπλα σου, συμβαίνει σε ανθρώπους που ξέρεις, τότε ταρακουνιέσαι πιο πολύ...νιώθεις την ανάσα του στο σβέρκο σου, και η αλήθεια είναι ότι είναι... πολύ ανατριχιαστική ανάσα!!!
Από την άλλη, αναγκάστηκα να πάρω αποφάσεις και να κάνω πράγματα που έλεγα ότι ποτέ δεν πρόκειται να πάρω ή να κάνω, no matter what!!! Τελικά, διαπίστωσα, λίγο οδυνηρά, είναι η αλήθεια, ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και μιλάνε, ο Θεός πρέπει να το διασκεδάζει πάρα πολύ! Σα να τον βλέπω, στα άσπρα του ντυμένο, να μας κοιτάει και να κουνάει το κεφάλι του γελώντας, ενώ λέει στα χερουβείμ, "κούνια που την κούναγε την καημένη...".

 Εδώ και καιρό νιώθω ότι έχω πιάσει πάτο, λίγο που κλείστηκα στο σπίτι με τα παιδιά, λίγο ο θηλασμός που ακόμα κρατά, λίγο το πάρτυ ορμονών, λίγο από όλα τέλος πάντων, ήρθα και μπούκωσα! Και πάνω που πήρα την απόφαση ότι δεν πάει άλλο πια να νιώθω έτσι όπως νιώθω, γιατί επηρεάζω και τους άλλους (και ας μη το θέλω), και ότι ήρθε η ώρα να δώσω μια και να ξεκολλήσω για να αρχίσω να βγαίνω προς την επιφάνεια και πάλι, να βρω τον παλιό μου εαυτό, τη γυναίκα που γνώρισε ο άντρας μου και όχι το καταθληπτικό και αγέλαστο πλάσμα που κατάντησα...πάρε το χαστούκι σου! Ταρακουνήθηκα σύσωμη, βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, και ό,τι και να αποφάσιζα, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι κάνουμε τώρα; Μερικές φορές το να κάνεις το σταυρό σου απλά δεν βοηθάει...Να σκεφτείς λογικά...έλα όμως που η καρδιά σου πονάει! Και πιο είναι και το λογικό σε τελική; Λογικό για μένα που έχω το ζόρι ή για τον άλλον, που είναι έξω από το χορό;
'Οπως και να έχει, πρέπει πάλι να συνεχίσουμε...οπότε είμαι ξανά στο στάδιο της κλωτσιάς,  που δίνω μια γερή ώθηση για να ξεκολλήσω...αυτή τη φορά ελπίζω να τα καταφέρω!



Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα....

Διάβασα ένα ποίημα στο χαμομιλάκι, το οποίο με συγκίνησε πάρα πολύ και με έκανε να κλάψω. Θα σας το παραθέσω εδώ, και θα το βάλω και σε κείμενο στο blog μου για να μπορώ να το βλέπω και εγώ και εσείς ανά πάσα στιγμή και να θυμόμαστε όλοι πόσο σηματικοί είμαστε για τα παιδιά μας και πόσο σημασία πρέπει να δίνουμε στο καθετί που κάνουμε, γιατί είμαστε το πιο σημαντικό σχολείο για αυτά...


Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
σε είδα να φτιάχνεις για μένα το αγαπημένο μου γλυκό
και έμαθα ότι μικρά πράγματα μπορεί να έχουν ξεχωριστή σημασία στη ζωή.
Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
σε παρακολουθούσα και έμαθα τα περισσότερα «μαθήματα ζωής», εφόδια για να γίνω καλύτερο και παραγωγικότερο άτομο όταν μεγαλώσω.
Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
σε είδα να κρεμάς τη ζωγραφιά μου στο ψυγείο και αμέσως ήθελα να ζωγραφίσω την επόμενη.
Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
ακόμη και όταν ήσουν θυμωμένη με συμβούλευες ήρεμα και απλά για να καταλάβω το γιατί και έτσι έμαθα ότι ο διάλογος και η επικοινωνία είναι σημαντικά ακόμη και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα
Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
Σε είδα να φτιάχνεις φαγητό για κάποιο φίλο που ήταν άρρωστος και έμαθα ότι όλοι μας πρέπει να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον.
Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
Σε είδα να φροντίζεις το σπίτι και όσους ζούμε σε αυτό και έμαθα ότι πρέπει να εκτιμάμε ό,τι μας προσφέρεται.
Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
Σε είδα να φροντίζεις ένα αδέσποτο γατάκι και έμαθα ότι είναι καλό να αγαπάμε τα ζώα.
Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
Ένοιωσα ότι νοιαζόσουν και ήθελα να γίνω ακόμη καλύτερος.
Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
Σε είδα να κλαις και εμαθα ότι κάποια πράγματα στη ζωή πληγώνουν αλλά έχεις δικαίωμα να είσαι στεναχωρημένος.

Όταν Νόμιζες Ότι Δεν Κοιτούσα,
Σε είδα να αναλαμβάνεις τις ευθύνες ακόμη και όταν οι καταστάσεις ήταν δύσκολες και έμαθα ότι πρέπει να είμαι υπεύθυνο άτομο.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

New baby delivery!!!!!

Χτες το βράδυ, ο πελαργός έφερε σε ένα πολύ αγαπητό μας ζευγάρι, τους νονούς του Βαγγέλη και της Ιωάννας,  το πρώτο τους παιδάκι...Ένα υγιέστατο κοριτσάκι, 2.800 γρ και 50cm ύψος!





Της ευχόμαστε ολόψυχα να είναι γερή, δυνατή, ευτυχισμένη, καλότυχη, και να δει όλα της τα όνειρα να πραγματοποιούνται!!! 
Στους ευτυχείς γονείς ευχόμαστε να είναι πάντα υγιείς για να μεγαλώσουν το κοριτσάκι τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και να το καμαρώνουν πάντα!!!!

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Πόσο σωστοί γονείς είμαστε;

Ψάχνοντας στο internet διάφορα θέματα που αφορούν στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, βρήκα διάφορα, τα οποία με έβαλαν σε σκέψεις, με αφύπνισαν, μου θύμισαν, με έκαναν να δω κάποιες συμπεριφορές λίγο πιο αποστασιοποιημένα και να καταλάβω πόσα λάθη κάνουμε εμείς οι γονείς, προφανώς εν αγνοία μας, παρασυρμένοι όμως από ένα μεγάλο ΕΓΩ και μια "ξερολίαση" χαρακτηριστική των περισσοτέρων από εμάς. 
Φυσικά όλοι μας ξέρουμε ποιο είναι το σωστό, όλοι μας βλέπουμε τα λάθη που κάνουν οι διπλανοί μας στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, όλοι μας έχουμε άποψη (την σωστή εννοείτε) για τα πάντα. Κινητές εγκυκλοπαίδειες Larousse Britannica!!!!! Και φυσικά είναι λίγες (ελάχιστες) οι φορές που εμείς κάνουμε λάθη...ξέρουμε εμείς, άλλωστε!!! Άσε που, πως να γυρίσεις να δεις την καμπούρα σου, δε φτάνει το βλέμμα μέχρι εκεί!
Τρομάρα μας... Μπορούμε άραγε να γυμνώσουμε τον εαυτό μας, τη συμπεριφορά μας, να βουτήξουμε βαθιά μέσα μας και να δούμε κατάματα την αλήθεια; ΌΛΗ την αλήθεια όμως, ακόμα και αυτή που πονάει... να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε τον εαυτό μας, να ρίχνουμε τα λάθη μας στους άλλους (γιατί πάντα κάποιος άλλος φταίει που χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια), να σταματήσουμε να είμαστε κριτές και πολλές φορές κατακριτές των άλλων και να γίνουμε του εαυτού μας! Και ας πονέσουμε και λιγάκι. Δεν πειράζει! Όπως πονάμε τους άλλους (τα παιδιά ας πούμε) με τις παρατηρήσεις μας  και τις φωνές μας, απλά και μόνο για να δείξουμε ποιος έχει το πάνω χέρι, να μη μας πάρουν τον αέρα, γιατί έχουμε τα νεύρα μας και κάποιος πρέπει να τα ακούσει (και φυσικά τα ακούει πάντα ο πιο αδύναμος-εκεί φτάνει η μαγκιά μας!)... 
Ας το κάνουμε, ας δούμε τα λάθη μας, (ας μη τα παραδεχτούμε δημόσια αν δε μπορούμε), αλλά ας τα εντοπίσουμε και ας προσπαθήσουμε να μην τα επαναλάβουμε...Ας θυμόμαστε πάντα ότι 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. 

Ό,τι δεν μας αρέσει πάνω στα παιδιά μας, είναι στην πραγματικότητα η δική μας συμπεριφορά, φιλτραρισμένη μέσα από τα ματάκια τους. Αν είναι άδικα, είναι γιατί εμείς είμαστε άδικοι. Αν λένε ψέμματα, πρώτοι εμείς τους είπαμε ψέμματα. Αν φωνάζουν και μαλώνουν, εμείς τα φωνάξαμε και τα μαλώσαμε επανειλημμένως. Αν δε μας ακούν όταν τα μιλάμε, εμείς δεν τα ακούσαμε όταν προσπάθησαν να μας πουν κάτι....Αμέτρητα "ΑΝ" που μπορούν να αποφευχθούν.

Σε μια έρευνα που έγινε σε σχολείο της Αμερικής ρωτήθηκαν τα παιδιά πώς βλέπουν τους γονείς τους. Να μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές απαντήσεις:
* Οι μεγάλοι δίνουν υποσχέσεις και έπειτα τις ξεχνούν ή λένε πως δεν επρόκειτο για πραγματική υπόσχεση, αλλά μόνο για ένα ίσως.
* Οι μεγάλοι δεν αφήνουν τα παιδιά τους να ντύνονται όπως θέλουν, ενώ οι ίδιοι ντύνονται όπως τους αρέσει, ακόμα κι αν αυτό που αποφασίζουν να φορέσουν δεν ταιριάζει στην περίπτωση ή είναι βέβαιο ότι μ' αυτό θ' αρπάξουν καμιά πούντα.
* Οι μεγάλοι δεν κάθονται ν' ακούσουν τι τους λένε τα παιδιά. Και παρ' όλα αυτά έχουν έτοιμη την απάντηση.
* Οι μεγάλοι κάνουν λάθη μα ποτέ δεν τα παραδέχονται, ή το λάθος τους δεν είναι λάθος ή κάποιος άλλος φταίει για το λάθος που έκαναν.
* Οι μεγάλοι διακόπτουν συνεχώς τα παιδιά όταν αυτά διηγούνται κάτι. Αν όμως ένα παιδί διακόψει ένα μεγάλο αρχίζουν αμέσως οι παρατηρήσεις.
* Οι μεγάλοι δε μπορούν να καταλάβουν ότι ένα παιδί μπορεί να επιθυμεί ένα πράγμα για το χρώμα του, το σχήμα του, ή το μέγεθος του. Ακόμα και όταν το έχει αγοράσει με δικά του χρήματα. Αν δεν τους αρέσει, λένε: Δεν μπορώ να καταλάβω τι το ωραίο βρίσκεις σ' αυτή την αηδία.
* Οι μεγάλοι κάνουν πάντοτε κουτσομπολιό. Αν όμως τα παιδιά κάνουν το ίδιο και πουν τα ίδια πράγματα για τα ίδια πρόσωπα, τότε τους λένε ότι είναι αναιδέστατα κι ότι τους λείπει ο σεβασμός.

Πόσο σωστοί γονείς είμαστε λοιπόν; Και για να ξεκαθαρίσω, φυσικά και δεν πρόκειται για διαγωνισμό, ποιος είναι ο καλύτερος γονιός, ο γονιός της χρονιάς και πάει λέγοντας! Στόχος δεν είναι να βραβευτούμε εμείς και να μεγαλώσουμε ακόμα περισσότερο το ΕΓΩ μας. 

Στόχος είναι να γίνουν πιο ευτυχισμένα και ισορροπημένα τα παιδιά μας!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...