Καλώς ήρθατε...

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Ντροπαλά παιδιά....

 Χτες το απόγευμα πήραμε τα μικρά και πήγαμε στις κούνιες, σε ένα παρκάκι κοντά στο σπίτι μας. Είχε αρκετά παιδάκια με τους γονείς, τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους, και κάποια στιγμή, έτσι όπως έπαιζαν τα παιδιά μας μεταξύ τους, πιάσαμε κι εμείς την κουβέντα....Και φυσικά η κουβέντα γύριζε γύρω από τα παιδιά μας.
Ανάμεσα στα παιδάκια ήταν και ένα αγοράκι που ήρθε με τους δυο παππούδες του, τη γιαγιά του και τον αδερφό του, 2 χρόνια μικρότερο του. Τον παρατήρησα από την αρχή, βασικά γιατί είχε μαζί του ένα ποδηλατάκι που όλο γυρόφερνε ο Βαγγέλης, μου το έδειχνε, το έπιανε, κλπ, γιατί ήθελε να ανέβει επάνω του... Το αγοράκι, όλη την ώρα ήταν όρθιο, ανάμεσα στα πόδια του παππού του που καθόταν σε ένα πεζούλι, και έτρωγε ένα σαντουιτσάκι...δεν ξεμάκρυνε καθόλου, δεν έκανε ούτε λίγο κούνια, δε μίλησε σε άλλα παιδάκια, ούτε και σε κανέναν άλλο, μόνο στον ένα παππού του, δεν μπήκε καν στο χώρο της παιδικής χαράς, καθόταν μόνο στην άκρη, στο πεζουλάκι. Πιάνοντας κουβέντα, λοιπόν, με ρώτησε ο παππούς πόσο χρονών είναι ο Βαγγέλης..."Ααα, μου λέει, είναι λίγο μικρότερος από τον δικό μας", και μου δείχνει το αγοράκι....και κάνοντας ένα νεύμα με το κεφάλι του, δείχνοντας τον μικρό, μου λεει "φοβάται τα πάντα, πάρα πολύ φοβάται..." και μου φάνηκε πολύ προβληματισμένος.... Παρατηρώντας τον όμως, δε μου έκανε για φόβος, πιο πολύ ντροπαλότητα θα το χαρακτήριζα. Δε μου φάνηκε φοβισμένο παιδάκι, αλλά ντροπαλό, συνεσταλμένο.


Μετά από λίγο, μιλώντας με ένα άλλο άπου που είχε φέρει τις δίδυμες εγγονές του, μου είπε κάτι ανάλογο, συγκρίνοντας τα δυο κορίτσια..."αυτή, μου λέει, δείχνοντας τη μια, είναι πιο καλή στον αθλητισμό (πετούσαν κουκουνάρες με τον Βαγγέλη, ποιος θα ρίξει πιο μακριά), η άλλη όμως, είναι πολύ κοινωνική, είναι πολύ καλή στις δημόσιες σχέσεις..." Κι όντως, ήταν ένα λαλίστατο παιδάκι, μέσα σε όλα.
Σκέφτηκα, λοιπόν, τι κάνει ένα παιδάκι ντροπαλό, και πως μπορούμε να το βοηθήσουμε;
Καταρχήν, υπάρχουν αρκετοί λόγοι που ένα παιδάκι είναι ντροπαλό, απλά παραθέτω ορισμένους.
  • ίσως αργεί να νιώσει άνετα ανάμεσα σε κόσμο, συνομήλικο ή μη, ακόμα και όταν οι γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να το κάνουν να κοινωνικοποιηθεί περισσότερο. 
  •  ίσως νιώθει ανασφάλεια όταν βρίσκεται σε έναν άγνωστο, καινούριο χώρο
  • ίσως είμαστε υπέρ-προστατευτικοί ως γονείς, φωνάζοντας πολλές φορές στα παιδιά μας να μην τρέχουν για να μη χτυπήσουν, να μην πιάσουν τίποτα για να μη λερωθούν, να μη πλησιάζουν το σκυλάκι για να μην τους ορμίσει, κι άλλα τέτοια χαριτωμένα, μεταδίδοντας όμως έναν φόβο στα παιδιά μας, τελικά για τα πάντα, κι ενισχύοντας άθελα μας την ανασφάλεια τους
  • ίσως κρίνουμε τα παιδιά μας, βάζουμε ταμπέλες ή τα ειρωνευόμαστε, με αποτέλεσμα να καταρρακώνουμε την αυτοπεποίθηση τους
  • ίσως είμαστε κι εμείς ντροπαλοί ως άτομα, οπότε το παιδί, αφού μιμείται τους γονείς, ενισχύει τη δική του ντροπαλότητα, και θεωρεί ότι αυτή είναι η συνηθισμένη και σωστή συμπεριφορά

Ωστόσο, ως γονείς, μπορούμε να τα στηρίξουμε και να τα βοηθήσουμε να αποκτήσουν περισσότερη αυτοπεποίθηση, τόλμη, και να γίνουν πιο κοινωνικά ...
  • Ας μην βάζουμε ταμπέλες, χαρακτηρίζοντας το ντροπαλό, φοβισμένο ή οτιδήποτε άλλο
  • Ας επικροτούμε την προσπάθεια του, ενθαρρύνοντας το να ξαναπροσπαθήσει
  • Ας κανονίζουμε συχνές συναντήσεις για παιχνίδι με άλλα παιδάκια συνομήλικα
  • Ας το παροτρύνουμε να βρει κάποιο χόμπι, έτσι ώστε να έρχεται σε επαφή με άλλα παιδιά και να διευρύνει τον κοινωνικό του κύκλο
  • Ας πούμε μια ιστορία, για τότε που νιώσαμε κι εμείς ντροπαλοί, και πως τα καταφέραμε και νικήσαμε τη ντροπαλότητα...τα παιδιά μας λατρεύουν να ακούν ιστορίες από τη ζωή των γονιών τους, και έτσι θα νιώσει ότι δεν υποφέρει μόνο αυτό, αλλά τα πέρασαν και άλλοι, νωρίτερα
  • Ας είμαστε εμείς το παράδειγμα του, να είμαστε φιλικοί, χαμογελαστοί, να πιάνουμε κουβεντούλα στο πάρκο, το super market κλπ
  • Μα πάνω από όλα, ας επαινούμε την όποια προσπάθεια, και ας δεχτούμε την ιδιαιτερότητα του καθενός....Όλοι μας νιώσαμε άβολα κάποια στιγμή στη ζωή μας....και σίγουρα δε μας άρεσε ποτέ να μας το τονίζουν οι άλλοι, να μας το υπενθυμίζουν συνέχεια, ή να μας φέρνουν σε ακόμα πιο δύσκολη θέση...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ εύστοχες επισημάνσεις. Σαν παιδί θυμάμαι να νιώθω συχνά ντροπή μέσα στον κόσμο των μεγάλων. Σαν γονείς ας μην ξεχνάμε αυτά τα συναισθήματα που είχαμε σαν παιδιά κι ας τα αποδεχτούμε όταν εκδηλώνονται σαν συμπεριφορές στα παιδιά μας...

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ...και ποιος δεν ντράπηκε άραγε;

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...